Często zadawane pytania

Sprawdź, czy nie ma tu odpowiedzi na Twoje pytanie.

Jak zostać Jezuitą?

Jeśli w swoim sercu czujesz pragnienie służenia Bogu i zastanawiasz się nad drogą życia w zakonie jezuitów, to pierwszym etapem rozeznania jest nawiązanie kontaktu z duszpasterzem powołań (e-mail lub telefon). Następnym krokiem jest osobiste spotkanie. Duszpasterstwo powołań prowincji północnej Polski mieści się w Warszawie Falenicy (Dom zakonny Towarzystwa Jezusowego, ul. Początkowa 14/16), natomiast prowincji południowej w Krakowie (Rezydencja św. Barbary, Mały Rynek 8).

Po odbyciu pierwszego spotkania i rozmowy, zapada decyzja co do dalszego postępowania. W ciągu roku organizujemy kilka spotkań-wyjazdów-obozów, których celem jest wzajemne zapoznanie się kandydata z nami. Osobom, które wcześniej nie miały kontaktu z duchowością św. Ignacego Loyoli (założyciela jezuitów), proponujemy udział w rekolekcjach Kurs na życie, w rekolekcjach w milczeniu Szkoła Kontaktu z Bogiem (www.szkolakontaktu.pl), lub w fundamencie rekolekcji ignacjańskich. Ale najważniejszy jest bezpośredni kontakt z promotorem powołań.

W prowincji północnej Polski, kandydat po wstępnym rozeznaniu może rozpocząć Program Przygotowawczy do Nowicjatu, który rozpoczyna się w październiku i kończy w czerwcu następnego roku. Na Program składa się cykl 4 spotkań, w ramach których kandydaci biorą udział w spotkaniach formacyjnych dotyczących duchowości jezuitów i ich sposobu życia. Uczestniczą w czterodniowych rekolekcjach ignacjańskich zorientowanych na rozeznanie powołania. Każdy uczestnik w trakcie trwania Programu, posiada swojego kierownika duchowego, z którym spotyka się regularnie. Przystąpienie do Programu nie oznacza automatycznie przyjęcia do zakonu, ale służy jako pomoc w rozeznaniu swojego powołania.

W prowincji południowej Polski nie ma powyższych struktur, warunkujących możliwość wstąpienia do zakonu, jednak proponujemy w ciągu roku inne możliwości poznania nas, które są ważnym elementem formacji przed wstąpieniem. Promotor powołań rozeznaje dla każdego kandydata drogę, jaką powinien przejść, by odpowiednio się przygotować do wstąpienia do zakonu. Sam kontakt i uczestnictwo w spotkaniach również nie oznacza automatycznego przyjęcia do zakonu, ale służy towarzyszeniu w odkrywaniu swojego powołania.

Co oznacza SJ?

Zwyczajowo zakonnicy za nazwiskiem dopisują łaciński skrót swojego zgromadzenia. Pełną nazwą zakonu jezuitów jest Towarzystwo Jezusowe (TJ). Z tego też powodu dawniej jezuici polscy pisali za swoim nazwiskiem „TJ”. Dzisiejsi jezuici w Polsce wrócili do pierwotnej łacińskiej nazwy zakonu: „Societas Jesu” (do łaciny średniowiecznej wkroczyły nowe litery, m.in. „J”) i jego skrótu „SJ”, którego współcześnie używają jezuici na całym świecie.

Czym są śluby zakonne?

Pod koniec nowicjatu każdy nowicjusz składa trzy śluby wieczyste. Tak! Jezuici są jedynym zakonem, w którym nie ma ślubów czasowych!

czystości
ubóstwa
posłuszeństwa

Dopiero po ostatnim etapie formacji (tzw. „trzeciej probacji”), który ma miejsce już kilka lat po święceniach kapłańskich, jezuita składa raz jeszcze śluby wieczyste, ale w sposób publiczny i uroczysty, składając również ślub czwarty – posłuszeństwa papieżowi.

Na czym polega ślub czystości?

Można powiedzieć, że wszystko co robi jezuita zawarte jest w ślubie czystości. Czystość bowiem jest powiązana z miłością. Życie jezuity jest przede wszystkim życiem miłości. Ślub ten polega na całkowitym wyrzeczeniu się małżeństwa wraz z wszelkim upodobaniem seksualnym przez zupełne poświęcenie się miłości i służbie Bożej.

W czystości ślubowanej można więc wyróżnić element materialny: jest nim rzeczywiste powstrzymanie się od małżeństwa i wszelkich aktów przeciwnych cnocie czystości oraz element formalny, którym jest zdecydowane podjęcie się tego rodzaju życia dla królestwa Bożego, czyli z większej miłości ku Bogu i bliźniemu. Nadto, ponieważ ma to być doskonała czystość, musi być na zawsze tzn. od momentu ślubów do końca życia.

W czystości ślubowanej kładzie się nacisk: na czystość cielesną i czystość serca, które zakładają czystość zmysłów, czystość uczuć, skromność w zachowaniu tak wobec siebie, jak i wobec drugich oraz czystość duszy.

Na czym polega ślub ubóstwa?

Ubóstwo jezuita przeżywa w swoim życiu, będąc wolnym od rzeczy i będąc zależnym w ich posiadaniu.

„Wolnym od rzeczy” – czyli nie boję się, że coś utracę, że czegoś mi zabraknie. Wszystko co mam i tak nie należy do jezuity, ale jest mu dane przez zakon, aby lepiej głosić Jezusa. „Zależność” – polega na tym, że nie mam tego, co chcę. Brak myślenia coś mi się należy lub na to zapracowałem. Wszystko co mam, otrzymałem od zakonu lub za jego zgodą.

Jezuita umie obfitować i umie żyć w niedostatku. Używa takich środków do głoszenia Jezusa, które daje mu zakon. Stara się być profesjonalistą, ale nie zapomina, że cały owoc przypada na konto Ducha Świętego.

Ubóstwo w praktyce wyraża się przez:

kryterium wybierania prac: nie dla pieniędzy

pracowitość i oddanie w tym co robię
darmowość w pracach, także w dzieleniu się wiedzą, znajomością języków
oddawanie wszelkich zarobionych i otrzymanych pieniędzy przełożonym
patrzenie, czy używana rzecz nie jest powodem zgorszenia
skromność stroju (schludne, wygodne, ale bez zbyteczności)
na placówce samochody średniej klasy należące do wspólnoty

Na czym polega ślub posłuszeństwa?

Posłuszeństwo jest charakterystycznym znakiem Towarzystwa Jezusowego. Jest ono ściśle związane z założycielem zakonu św. Ignacym Loyolą. Ignacy zawsze każdej sprawie oddawał się cały, dlatego też „bycie na posterunku” (posłuszeństwo i zdyscyplinowanie) jest oddaniem się w całości naszemu Królowi, nie zaś traktowaniem sztywno „regulaminu” zakonu. Właśnie w ten sposób jezuici rozumieją posłuszeństwo: całkowite oddanie Bogu, a nie regulaminom czy przepisom. Zdyscyplinowanie jest cechą żołnierza, a jezuita to ten, który jest ciągle na polu walki toczonej między Jezusem, a nieposłuszeństwem szatana.

Ignacy zdawał sobie sprawę, że posłuszeńtwo daje zakonowi sprawność działania, jedność, niezawodność, zwartość, wytrwałość i skuteczność. W jednym ze swoich listów św. Ignacy pisze:

Dajmy raczej wyprzedzać się innym zakonom w postach, czuwaniach i innych surowościach (…), ale co się tyczy doskonałego i prawdziwego posłuszeństwa i zrzeczenia się swej woli i zdania własnego, to chciałbym, aby tym się odznaczali wszyscy, którzy w tym Towarzystwie Bogu służą.

Polecenia i zamiary przełożonego wszyscy jezuici mają traktować jak swoje, w sposób osobisty i odpowiedzialny. Wcale to nie zaprzecza czynnej współpracy z przełożonymi, wysuwaniu własnej inicjatywy czy zastrzeżenia. Każdy jezuita powinien, z pokorą i umiarem, inspirować przełożonych. Niemniej ta postawa wymaga gotowości poddania się ostatecznie woli przełożonego. Posłuszeństwo jezuity ma być ślepe, ale w znaczeniu, że ufnie przyjmuję polecenia przełożonego, nie zaś, że przełożony przejmuje za mnie odpowiedzialność. Czyli krytyczne podchodzenie do decyzji przełożonych jest zgodne ze ślubem jezuickiego posłuszeństwa.

Ignacy chciał posłuszeństwa nadprzyrodzonego. Ale jezuita nie powinien nigdy uważać przełożonego za pewnego rodzaju osobę boską. Natomiast z pomocą Ducha Świętego powinien w słowach i życzeniach przełożonego rozpoznawać wolę Bożą, jednocześnie widząc w nim zwykłe ludzkie cechy.

Jakie są wiek i kryteria wstąpienia?

Dokumenty Towarzystwa Jezusowego nie określają ściśle limitu wieku, w jakim kandydat powinien zostać przyjęty do zakonu. Coraz częściej do Towarzystwa zgłaszają się osoby studiujące lub zaraz po studiach. Każdy zgłaszający się do jezuitów, bez względu na wiek i zajęcie, jest traktowany w sposób indywidualny.

Jednak kandydat, który ma 30 i więcej lat, musi być przygotowany, że procedura przyjęcia może zostać wydłużona. W przypadku osoby, która ukończyła 50 lat życia, wymagana jest zgoda o.Generała. Celem takiego postępowania jest dokładna weryfikacja motywacji, jakimi kieruje się dana osoba. Formacja w Towarzystwie Jezusowym jest długa i wymagająca i w sumie trwa kilkanaście lat. Stąd kryterium wiekowe nie jest bez znaczenia, chociaż nie jest to czynnik najważniejszy i decydujący.

Kim jest brat zakonny?

Służba w Towarzystwie Jezusowym to nie tylko praca kapłańska. Aby ci, którzy uczestniczą w sakramentalnym kapłaństwie Chrystusa mogli w pełni wykorzystywać czas i przygotowanie intelektualne do duszpasterstwa bezpośredniego lub wypełniania zadań specjalnych, istnieją ludzie, którzy służą Bogu troską o zaplecze funkcjonowania zakonu. Zabiegają o to, co jest ważne dla wypełniania naszej misji.

Bracia w Zakonie, z uwagi na to, że mają identyczne z kapłanami powołanie pójścia za Chrystusem drogą rad ewangelicznych (posłuszeństwa, czystości i ubóstwa), przechodzą tę samą co oni formację: po próbie nowicjatu i uzyskaniu odpowiedniego przygotowania, składają śluby zakonne i uczestniczą we wszystkich zasługach Towarzystwa. Nie są jednak wybierani przez Kościół do święceń kapłańskich. Pragnieniem brata jest w całości poświęcić się służbie Kościołowi w Towarzystwie Jezusowym.